“วิธีระงับอารมณ์”
ถ้าพบอารมณ์ที่ทำให้เราไม่พอใจ เราก็ใช้อารมณ์จับลมหายใจเข้า – ออกให้จิตมันทรงตัว จะด่าก็ช่าง จะว่าก็ช่าง นินทาก็ช่าง ช่างเขา เรารักษาอารมณ์ของเราให้มีความสุข ใช้ได้ ถือว่าอารมณ์ความสุขเป็นปัจจัยให้เข้าถึงซึ่งพระนิพพานโดยง่าย
อันนี้เป็นอารมณ์แบบสบาย ๆ ที่เราสามารถจะทรงตัว หัดฝึกจิตระงับอารมณ์ที่มากระทบ ที่เราไม่พอใจ ทีหลังก็พยายามหาทางระงับความอยากด้วยกำลังของฌาน
ความจริงกำลังของฌานนี่ มันจะระงับกิเลสได้ทุกอย่าง โลภะความโลภ ราคะความรัก โทสะความโกรธ โมหะความหลง มันระงับได้ทุกอย่าง แต่มีอารมณ์หนัก
เมื่ออารมณ์จิตของเรามีอาการทรงตัวจริง ๆ อารมณ์แห่งความสุขมันจะยืนตัวกับจิตของเรา มันจะไม่หวั่นไหวเมื่อเห็นคนหรือวัตถุที่มีความสวยสดงดงาม จะไม่เกิดอาการทะเยอทะยานจากอาการที่ได้ลาภสักการะ จะไม่มีความหวั่นไหวในกำลังจิตในขณะที่บุคคลเขาทำให้โกรธ อาการอย่างนี้มันจะไม่มีในจิตของเรา แล้วสิ่งที่เราจะยึดมั่นถือมั่นว่าร่างกายเป็นเราเป็นของเรามันก็ไม่มี
ความจริงกำลังสมาธินี่สามารถจะกดกิเลสทุกตัวให้มันจมลงไปได้ แต่อย่าลืมว่ากิเลสมันยังไม่ตาย เพราะมันถูกฝังไว้เท่านั้น ถ้าเราเผลอเมื่อไหร่มันก็โผล่มาเล่นงานเราเมื่อนั้น
สำหรับคนที่ทรงจิตถึงฌาน 4 หรือว่าทรงอารมณ์สมาธิถึงฌานใดฌานหนึ่ง จนกระทั่งมีอารมณ์ชิน มักจะมีอาการเผลอคิดว่าเราเป็นพระอรหันต์ อย่างนี้ผมเองก็พบมา แม้แต่ตัวผมเองก็เหมือนกัน
ตัวผมเองนี้ในกาลบางครั้ง ในตอนที่กำลังฝึก ผมคิดว่า เอ๊ะ…นี่เราเป็นพระอรหันต์เสียแล้วเหรอนี่ มันไม่พอใจอะไรทั้งหมด รักมันก็ไม่เอาไหน โลภมันก็ไม่เอาไหน โกรธมันก็ไม่เอาไหน หลงอะไรมันก็ไม่เอาไหน
แต่ทว่า..ทำมาทำไป อารมณ์นาน ๆ เข้ากำลังใจตกลง ไอ้เจ้าตัวรักมันก็เริ่มโผล่นิด ๆ เจ้าตัวโลภ เจ้าตัวโกรธ เจ้าตัวหลง มันก็มาหน่อย ๆ
ตอนนี้จึงรู้ตัวว่า โอหนอ…นี่เราพลาดไปเสียแล้วที่คิดว่าตัวเป็นพระอรหันต์ แต่ความจริง แม้แต่เราเป็นฌานโลกีย์ แต่สามารถระงับอาการเช่นนี้ได้ก็ควรจะพอใจ เพราะว่ากิเลสสามารถจะกดมันให้จมลงไปได้ ไม่ช้าเราก็สามารถจะห้ำหั่นมันให้พินาศได้ด้วยอำนาจของวิปัสสนาญาณ
พระราชพรหมยาน,ธัมมวิโมกข์(2540),190,93-94
Facebook : นิตยสารธัมมวิโมกข์ วัดท่าซุง
